وقتی صحبت از تجربه‌های صوتی تازه می‌شود، ترک «دوراهی» شاید یکی از جسورانه‌ترین قدم‌های مشتاق مشتاقی تا امروز باشد. این قطعه نه فقط یک آهنگ پاپ مدرن، بلکه روایتی صوتی‌ست از تلاقی فرهنگ‌ها، ریتم‌ها و تضادهای درونی.
از پاپ ایرانی تا گاراژ بریتانیایی
«دوراهی» در ظاهر یک ترک پاپ است با ملودی جذاب و اجرای احساسی. اما در زیرساخت آن، ردپای عمیقی از UK Garage به چشم می‌خورد: بیس‌های مقطع، درام‌های پیچیده و ریتم‌های لغزان که به‌خوبی با ساختار کلاسیک پاپ ایرانی ترکیب شده‌اند.
ایده این تلفیق از جایی شروع شد که مشتاق مشتاقی در بازدیدی کوتاه از لندن، چند اجرای زنده از آرتیست‌های مستقل گاراژ را شنید و شیفته انرژی خام و ریتم نامتقارن آن‌ها شد. او تصمیم گرفت این فضا را به خانه بیاورد — اما نه صرفاً به شکل تقلید، بلکه با امضای خود.
ورود سازهای عربی: تضاد یا تکامل؟
در نسخه نهایی آهنگ، شنونده نه‌تنها پاپ و گاراژ، بلکه صدای عود، قانون و پرکاشن‌های عربی را هم می‌شنود. این انتخاب تعمدی بود؛ برای یادآوری اینکه موسیقی شهری خاورمیانه یک پیوستار است، نه مرز.
در واقع، همان‌طور که لندن و تهران در موسیقی این قطعه هم‌نشین شده‌اند، بیروت نیز بی‌صدا اما موثر در بافت صوتی حضور دارد.
«دوراهی»: فقط یک نام؟
در ظاهر، عنوان ترک به انتخاب میان دو مسیر اشاره دارد. اما در لایه عمیق‌تر، این دو راه به دو جریان موسیقی – سنت و مدرنیته – و همچنین دو بخش هویتی مشتاق مشتاقی (ایرانی و جهانی) اشاره دارد. این آهنگ نه فقط صدا، که دغدغه‌ی زیستن بین این دو دنیاست.
